Ook dit jaar heeft men tijdens Moulin Blues in Ospel bij het opstellen van het programma rekening gehouden met gevestigde namen of namen, die relateren met het verleden. Robert Lee “RL” Burnside (1926-2005) zelf uitnodigen is niet meer mogelijk. Maar, we hebben vaak het geluk, dat jongeren in de voetstappen van hun ouders of familie getreden zijn. Zanger / gitarist Kent Burnside is de kleinzoon van RL en staat dit jaar in Ospel op zaterdag 2 mei ’15 geprogrammeerd. Hij komt met bijzondere gasten en zal m.i. zeker voor een verrassing kunnen zorgen.

Het zou, tijdens Moulin Blues 2015 n.a.v. interviews een druk programma gaan worden, dat wisten we, maar soms moet je ook van de gelegenheid gebruik maken. Een van die bijzondere gelegenheden is zeker een gesprek met een telg uit de gekende Burnside familie.

Kent Burnside is de kleinzoon van blues man “RL” Burnside. Robert Lee Burnside was een Amerikaans blues gitarist en zanger, die het grootste deel van zijn leven in de omgeving van Holly Springs (Noord-Mississippi) heeft gewoond. Burnside werd geïnspireerd om gitaar te spelen, na het horen van “Boogie Chillen” van John Lee Hooker. Het spelen zelf leerde hij voor het grootste deel van Fred McDowell, die in zijn buurt woonde. Ook zijn aangetrouwde neef Muddy Waters moet gezien worden als een van zijn inspirators. Alleen halverwege de jaren vijftig verliet hij voor een korte tijd zijn geboortestreek voor Chicago.

Kent Burnside is RL’s kleinzoon. Kent, die in Noord Mississippi in the Holly Springs opgroeide, bleef in wezen de ‘Country Boy’, ook al sympathiseert hij overtuigend met boogie en rock. Hij tourde even met Jimbo Mathus, die met Buddy Guy al een Grammy binnen haalde. Cedric Burnside, de drummer, is een neef van Kent.

Kent tourt momenteel met een eigen vijfkoppige band “The New Generation” (Ren Estrand: zang, gitaar, Dan Burnside: bas, Tom Zick: drums). Op de set list staan eigen nummers, nummers van zijn grootvader, maar ook van zijn oom Duwayne Burnside. Kent heeft recent zijn debuut album “My World Is So Cold” uitgebracht. Hierover straks meer. Bij ons aan tafel, naast Kent, Scott Hatch, eigenaar van het ‘Lucky 13’ label, waar het album uitgebracht werd. We hadden een gesprek met beide heren…

Mr. Kent Burnside, als één van de vijfendertig kleinkinderen van je beroemde grootvader RL Burnside, moet de naam Burnside je zeker geholpen met je muzikale carrière?

(Na enkele inleidende opmerkingen en de gebruikelijke kennismaking, beginnen we er aan…)

Scott Hatch (SH): We zijn er allen klaar voor. Zowel Kent als de extra muzikanten, die vanavond op het podium zullen staan: JJ Holiday en Jimmie Wood van de “Imperial Crowns” en de ritme sectie van de “44’S” (J.R. Lozano, drums en Mike Hightower, bas) …

Kent Burnside (KB): Mijn grootvader heeft me opgevoed. Ik heb, zoals anderen dat deden, nooit zo naar mijn grootvader gekeken. Hij was voor mij mijn grootvader, niet de muzikant. Ik genoot van wat hij deed. 
Ik zal je een verhaal vertellen... In de weekends waren er wel eens feestjes en normaal moest ik dan in bed liggen. Maar van mijn grootvader, mocht ik op blijven, om te zorgen voor koffie of broodjes voor de gasten. Terwijl er muziek gemaakt werd, bracht ik hen bier of een broodje. Dank zij hem kon ik de muziek horen, die iedereen speelde.
Op zo’n avond vroeg ik mijn grootvader, hoe hij er in slaagde of, wat hij deed als hij speelde, om de mensen zo gek te krijgen. Het was de muziek die iedereen samen bracht. Ik vond wat en hoe hij dat allemaal deed, geweldig!
Zijn antwoord was dan, dat alles draait rond de “groove” van de muziek. Je moet naar je eigen groove zoeken. Ik kan jou groove niet maken. Die moet je voelen…

SH (vult aan): Kent kon opblijven en mocht van zijn grootvader de snaren van zijn gitaar vervangen. Hij stond hem toe met broodjes rond te gaan en zo wat bij te verdienen. Ja, ze waren erg “close”…

Meestal praat men over de voordelen als je zo’n opa hebt, maar zijn er ook nadelen als je die naam hebt?

KB: Ja er zijn ook negatieve kanten…
SH: Men verwacht veel meer van jou als je de naam hebt. Zeker de andere muzikanten!... Neem bv. “Jimbo” [James Mathus], hij opende voor Buddy Guy. Buddy zei tegen Jimbo, breng Kent mee, want hij is de ontbrekende schakel. Buddy Guy had enorm te doen met Kent…
KB: Buddy Guy hield van mijn manier van spelen. Ik speelde in de club van Buddy en hij herhaalde meerdere keren “he’s the piece, you’re missing…”
Toen ik met Jimbo toerde en nadat we openden voor Buddy, vroeg Buddy na enkele optredens, om met hem te komen meespelen, als hij zelf aan de beurt was. Ongelooflijk, hij was toen al een legende! Ik leerde enorm veel van Jimbo en van Buddy…
SH (vervolgt het verhaal): We hadden veel plezier samen, we dronken whisky met Buddy in Mexico… (er volgen nog enkele details en spontaan gelach van beiden)

Wat zijn (buiten je grootvader) je muzikale invloeden?

KB: Ongetwijfeld Buddy Guy en Jimbo, hij was fantastisch! Ik hield ook van Howlin’ Wolf, Muddy Waters en BB… en Albert (hij bedoelt hier uiteraard beide “Kings”)…

Op jou Facebook pagina wordt je stijl omschreven als ‘’Hill Country Blues / Soul’. Hoe zou jezelf je stijl omschrijven?

KB: Hill Country blues, soul, dat is inderdaad de beste omschrijving voor mijn stijl. Dit is prima zo.
SH (vult aan): Een ander aspect van Kent’s sound is, het is heel mysterieus en we weten niet precies waar het zijn oorsprong vindt, dat er een ook een portie “eind jaren ’60, San Francisco hypnotiserende psychedelische sound” in Kent’s sound zit. Je weet wel veel wah-wah effecten… Jimmie (Wood) vraagt regelmatig naar deze psychedelische jaren ’60 sound...

Over je eerste album “My World Is So Cold”. Waarom die (wat negatieve) titel?

KB: De titel verwijst naar mijn verleden, naar hoe ik opgroeide. Niet alles was toen goed, ging goed. Versta je?
Ik heb er alleen voor gestaan met vijf kleine kinderen…

Ik hoor in je muziek niet alleen country blues, maar ook boogie en rock. Is dit meer jou persoonlijk aandeel in de sound?

Helemaal. Noem het mijn groove! Dat ben ik, dat is waar ik van hou… Als ik zie dat het publiek geniet, dan geniet ik ook. De groove en de “drive” daar draait alles rond.
Als je tourt, pak je van overal dingen op en dat maakt het zo geweldig. Ik speel altijd vanuit mijn hart.
SH: Dat zie je aan Kent. Hij lacht altijd, hij is altijd gelukkig…

In de line-up zijn JJ Holiday (gitaar) & Jimmie Wood (harmonica) - “Imperial Crowns” twee opvallende aanwezigen. Waarom hen? Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?

KB: Omdat het geweldige muzikanten zijn en omdat het zo goed klikt tussen ons. We hebben een andere stijl, maar dat is, als we ’s avonds samen op het podium staan en samen spelen, géén probleem. Zij zijn de drijfveer voor wat ik dan doe. We zijn een team die elkaar duwen. Dit wil je absoluut niet missen! 

Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
SH: Laat mij het verhaal vertellen. Ik ontmoette Jimmie Wood in 1977 in Santa Monica, CA. Ik werd bevriend met Jimmy en we zijn ondertussen al jaren vrienden. Ik lunchte eens met Jimmie in de  ‘Cadillac Ranch’ in Amarillo, Texas. De ‘Cadillac Ranch’ is een publiek kunstwerk met Cadillacs, die door Chip Lord, Hudson Marquez en Doug Michels, in de woestijn rechtop gezet zijn.
Ik heb Jimmy verteld over Kent en ik heb aan Jimmie gevraagd of hij met Kent op zijn album zou willen spelen? Waarom niet? Niemand heeft me dat ooit gevraagd! Jimmie vond dat een geweldig idee en wou het onmiddellijk doen…
Kent’s album werd opgenomen in de ‘East West Studios’, waar Elvis in 1968 voor NBC zijn live come back show deed. Normaal kostte de studio 10.000 dollar per dag, maar wij mochten voor 500 dollar per dag, vijf dagen lang, de studio gebruiken. Ze waren heel vriendelijk voor ons…
Jimmie en ik, we zijn toen Kent de eerste keer gaan ophalen en, voor de rit gedaan was, kenden ze elkaar al bijna volledig. Het was alsof ze elkaar al jaren kenden…
Drummer David Gray (Kimbrough, kleinzoon van…), was er toen o.a. ook bij en…
Na de opnamen was het gevoel bij alle partijen zo goed, dat we besloten om verder te gaan met de Imperial Crowns, ook al hadden die al zeven jaren niet meer samen gespeeld.
Tot hier het meer dan “inside” verhaal…

In het nummer “I Miss You” moet je ook aan je grootvader denken. Is dit voor hem geschreven? Zijn er nog meer persoonlijke songs?

KB: Dat gaat inderdaad over mijn grootvader. Wat ik doe, doe ik graag en, als ik maar een klein beetje van zijn respect zou kunnen krijgen, dan zal ik heel gelukkig zijn. Zijn muziek heeft mensen bij elkaar gebracht en er wordt dan niet naar de huidskleur gekeken. Als ik zie hoeveel respect ze voor hem hebben, dan besef ik dat mijn grootvader voor hen een mythe is. Mijn grootvader hield van zijn muziek, ook al zou hij er niets verdiend aan hebben… Ik ben ook zo. Ik hou ook van wat ik doe en ik speel heel graag. Ik zal altijd proberen mezelf te blijven en ik zal nooit iemand toelaten om dit te veranderen. Ik wil altijd en overal Kent, mezelf zijn.
SH: Kent en zijn neef Cedric, dat is de volgende generatie. Zij werken hard en zijn heel verantwoordelijk bezig!

We zijn nu in 2015. Waar wil je in 2020 staan?

KB: Ik wil verder staan. Ik wil voor meer mensen spelen, overal in de wereld. Ik wil iedereen en overal tonen dat Kent Burnside van zijn muziek houdt. 

Wat leer je door muziek over jezelf?

KB: Dat ik bescheiden ben. Ik weet wat ik nodig heb, wat ik wil doen.
Muziek heeft me op mijn benen gehouden, ook, toen ik er met mijn kinderen alleen voor stond. Ik wil altijd gerespecteerd worden…     

Laatste vraag: wat zijn je plannen voor de nabije toekomst? Vanavond?

KB: We willen heel uitgebreid en intensief gaan touren, om het album te promoten
SH: Al jullie hulp is welkom!!

Vanavond?
KB: De show zal geweldig zijn. Iedereen zal uit de bol gaan en willen dansen… “There will not be ONE dull moment!...”

Thank you again Kent Burnside for your time and thank you for your music!

Eric Schuurmans

meer foto's © Rootstime